Aylar önce rüyamda görmüş olduğum bir yeri gerçekten gördüm, görür görmez rüyamda gördüğümü hatırladım çünkü. Belki de tıpatıp öyle olduğuna inanmak istedi kalbim ve "İşte, burası!" sinyalleri gönderdi beynime. Tanıdık bir histi esasen. Daha önceden ruhlarımızın yaşamış olduğu bir hayatı çift dikişle gittiğimizi hatırlattı bana. Çocukluğumda birkaç defa daha aynı şekilde hissetmişliğim vardır ama fazlasıyla uzun bir ara vermişim demek ki.
İnanılır ki ruhlarımız yaratıldıklarında birçok bilgiye haizdiler ve ne yaşayacakları belliydi. Daha önce yaşamışlardı bir nevi. Ara sıra yaşadığımız "Deja vu!" yani "Ben bunu daha önce de görmüştüm. (?)" hissi bundan ileri gelmekte belki, neden olmasın? Yaratıldılar ve Bezm-i Ezel denen, nam-ı diğer Kâlu Belâ, o günde "Belâ" diyerek bir söz verdiler. Özgürleştiler sonra. Sözünü tutan da oldu, sözünden cayan da... Dünyaya gelmişlerdi en nihayetinde. "Belâ" derken farkındalar mıydı acaba özgürleşirken belaların merkezinde hapsolacaklarından? Ara sıra akıl, mantık sınırlamalarının olmadığı rüyalar aleminde gezmeye, dolaşmaya çıktıklarında özgürleşeceklerinden sadece?
Rüya görmek yorar insanı. Beden uyurken ruh özgür kalır, rüya alemlerinde dolaşır durur çünkü. Bize "Deja vu!" dedirtecek malzemeler toplar her ne kadar çoğunu hatırlamasak da. Hatırlamak daha çok yorar aslında. Uyuduğunu, dinlendiğini sandığın yarı ölüm halinde rüya görerek yorgunluğuna yorgunluk katmışsındır zaten, yetmezmiş gibi uyandığında da gördüğün tüm rüyaları hatırlamaya ve anlamlandırmaya çalışırken bulursun kendini. Uyumak dünyanın en zor işi oluverir birden, rüya görmeyeyim lütfen diye dua edersin.
Zaten ben rüya görmeyi sevmem ki! Yine de bir rüya görmek istedim ilk defa. Güzel olmasaydı da olurdu. Ama olmadı. Deli gibi istediğim birçok şey gibi...
Hem yarı ölüm halinde bile bu derece özgürse ruhumuz...
Uyumak bu kadar zor olmasa gerekti.
İyi geceler. Tatlı uykular. Renkli rüyalar...
"...Madem uyku yarı ölüm, canıma gecedir kasteden..."
